Fijne feestdagen!

Minglaba!

Wat maken we een hoop mee! Teveel leuke dingen om het thuisfront te onthouden, dus hierbij nu alweer een update!

Bij het einde van de vorige blog stonden we aan de vooravond van de SEA
Games, de South East Asia Games. Opgetogen dat we er onverwacht toch naartoe konden (en dat de WiFi verbinding als een zonnetje ging) zijn we gaan slapen. Vroeg uit de veren,WTC blog nog één keer gecontroleerd, lekker ontbijt genuttigd met de Brunei, Thai en Filipijnse fietsers die ook in ons hotel verblijven en toen op naar 'the village', een soort van olympisch dorp dat voor dit evenement uit de grond lijkt gestampt. Natuurlijk hebben we ons laten verleiden om volledig uitgedost Myanmar style (lees: mooie kleurrijke cap, vlag in de hand en met onze grootste glimlach) de Spelen te betreden. Na een security check zagen we in de verte een grote arena opdoemen met nog een aantal grote gebouwen er omheen. Als echte Nederlanders liepen we natuurlijk meteen richting Arena. Foute gedachte! We werden direct gespot (ik geloof dat we ook de enige westerlingen waren), en vriendelijk verteld dat we dat hele stuk natuurlijk niet hoeven te lopen, maar dat hier speciale bussen voor werden ingezet. Als echte VIP's kregen weer de voorste stoelen aangewezen en hoefden we ook niet voor de tweede keer door de security check.

Beetje lacherig en opgelaten liepen we met de massa mee naar één van de grotere gebouwen waar we meteen met onze neus in de boter vielen: Sepaktakraw, de favoriete lokale sport was in volle gang. Myanmar tegen Indonesië, drie prachtpotten om te zien! De sport lijkt een beetje op beachvolleybal alleen dan zonder zand, met een rietachtige bal en in plaats van met de handen wordt alles met het hoofd en voeten gespeeld. Resultaat: de meest spectaculaire salto's, onwaarschijnlijk hoge sprongen om de tegenstander te blokken en een reuze gespierde benenom dit alles voor elkaar te krijgen! Meteen worden we meegetrokken in het spel en staan we hard joelend en wapperend met onze vlaggen langs het veld. Zinderend spannende sets worden er neergezet en de spanning wordt nog meer opgevoerd als we merken dat het de finaledag is.. Na een 1-1 in wedstrijden weet Myanmar op karakter en met hulp van het laaiend enthousiaste publiek het kampioenschap te pakken. Wat een vreugde, wat een enthousiasme, wat een topervaring om dat mee te mogen maken! Het tafeltennis, taekwondo en schoonspringen was erg leuk om te zien, maar topte natuurlijk niet de dynamiek van Sepaktakraw. Enig India gevoel kwam wel weer naar boven bij het grote aantal mensen met wie ik allemaal weer op de foto ben geweest. Ik benijd George Clooney niet... Alhoewel het wel weer voor bijzondere situaties zorgt: wordt opeens aan je gevraagd, terwijl je net op een aardige manier die tofu burger met ketchup weg probeert te happen, of je met de met de brons winnaar judo op de foto wilt (jaja inclusief de hele kermisoutfit). Het is geen goud, maar toch ;).

Volgende dag naar Yangon vertrokken en hier voor de verandering het laatste stukje met de stadsbus afgelegd (ipv 8$ voor taxi, 0.20$ en gratis beenoefeningen van zon 2km lang). Wauw. Klep van het motorblok staat continu open, mini heuveltjes gaan gepaard met doordringende geur van verbrand rubber en halverwege gaat onze buschauffeur een andere buschauffeur met een stalen buis te lijf. In dit land hebben wij echt iets met bussen. Zo reizen we vanuit Bagan naar de hoofdstad met een lokale (knaloranje) bus, waar we bij een enorme busterminal worden gedropt. Terwijl we druk aan het onderhandelen zijn met verschillende taxichauffers (we hadden een indicatie gekregen en die klopte van geen kanten met wat de heren vroegen),voor een rit naar onze slaapplaats, zien we opeens een knaloranje bus met wenkende mensen op ons af komen. Verdwaasd vragen we ons af naar wie zo hard aan het zwaaien zijn, totdat we de mensen herkennen als onze oud medepassagiers. Oja, en die knaloranje kleur helpt ook wel. Hij zet ons wel even dichterbij af.

De bus naar de kust is een nachtbus van Yangon en eindigt voor ons in Chang tha, echter ons hotel voor de feestdagen ligt net iets zuiderlijker en wij denken wel even een lokale bus of taxi te kunnen nemen om 3 uur in de ochtend. Geen taxi of lokale bus te bekennen en de buschauffeur brengt ons uiteindelijk naar twee Birmese jongens. "Wacht hier 2 uur en dan brengen zij je naar jullie hotel in de andere kustplaats", zegt de vriendelijke buschauffeur in een paar woorden Engels. Enigzins verbouwereerd dat we 2 uur midden in de nacht in de (voor ons gevoel) vrieskou buiten moeten wachten, gaan we theedrinken (gratis in heel Myanmar, als teken van hun gastvrijheid) en zien we het leven in deze plaats langzaam op gang komen: koffiehuizen gaan al rond een uur of 4 open (of was dit speciaal voor ons?), deeg wordt gerold, de eerste nasi met chili wordt al om half 5 gegeten (en wij dachten dat wij al zo vroeg uit de veren warenafgelopen weken!). Om 5 uur springen we achtop de twee motorfietsen en gaat een heus avontuur beginnen. Echte wegen zijn er al snel niet meer en we slingeren we over zandpaden door de bossen richting het strand. De motorfietsen remmen niet af en gaan vol gas over het net eb geworden strand. Nu snappen we in ieder geval waar we op moesten wachten. Het was simpelweg nog hoogtij. Wat een belevenis om over onaangeroerd zand met een heldere sterrenhemel in het maanlicht achterop een motorfiets te zitten. De rotsen in de branding staan in scherp contast met de zee. Aan het einde van het stuk strand remmen we af en zoeken we naarstig naar een naambordje van ons hotel. De jongens, die hoogstens drie woorden engels spreken schudden nee en er zit niets anders op dan rustig af te wachten. Het is nog donker op het strand en bij het eerste ochtendgloren proberen we wat foto's te maken van de horizon die langszaam rood kleurt. We hebben alle tijd! De jongens toeteren, seinen met hun lichten, en roepen heel hard: Romeeeooo (alsof het schouwspel nog niet compleet is). Het lijkt tevergeefs, maar na een klein uurtje zien we dan toch een boot aan de overkant in beweging komen. Romeo is wakker, fysiek aanwezig, maar daar heb je dan ook alles mee gezegd. Slaperig rokend pikt hij ons op en zet ons af aan de overkant. Helaas! Het loopplankje eindigd midden in het water en we zijn genoodzaakt onze lekkere warme schoenen uit te trekken. Aangenaam verrast door warme water van de Bengaalse zee waden we een weg naarhet droge. Slippers worden aangetrokken en vastgezogen in het kleiige zand. We rijden door dorpjes waar je nog weinig kunt zien behalve de kleine vuurtjes die hier en daar gemaakt zijn voor ontbijt. Het is prachtig om de eerste verkopers met overvolle manden op pad te zien gaan. Letterlijk met de voeten in de klei, we staan midden in het leven van Myanmar! Wat we dachten een pittige nacht te worden, bleek een onvergetelijke ervaring, grote glimlach op ons gezicht.

Komende dagen staat niet zoveel op het programma, behalve kerstviering, zand tussen de tenen en boeken verslinden als een malle! Iedereen hele fijne dagen met elkaar toegewenst en in gedachten zijn we bij jullie.

Dikke knuffel, Valari & Lotte

Ps. Dit blog zal ook nog op de WTC site komen te staan, maar dan de gecensureerde versie.